در میان دو صدر اعظم برجسته و بزرگ تاریخ ایران، یعنی قائم مقام فراهانی و امیرکبیر، یک صدر اعظم خل و چل و دست نشانده انگلیس قرار دارد که در تاریخ کمتر از او یاد می شود و اگر یاد می گردد از خل بازیها، جوکها، و خرافه پرستی اش سخن می رود.
این شخص ابله، حاج میرزا آقاسی، صدر اعظم محمدشاه قاجار است. کسی که از مخالفان سرسخت قائم مقام فراهانی بود و وقتی که قائم مقام در تلاش و تدبیر گشودن گره فرو بسته اوضاع خراب و آلوده ایران بود، میرزا آقاسی در اندرون دربار محمدشاه به تحمیق و تحریف خلق می کوشید و بساط فال گیری و رمالی دایر نموده، سر کتاب باز می نمود و کف می دید، رمل می انداخت، ماسه می کشید و به زنهای حرم دعای سفیدبختی و آبستنی می داد و عزیمه می خواند، جن حاضر می کرد و از قائم مقام بد می گفت و نمامی می کرد.
وقتی قائم مقام عملیات میرزا آقاسی را دید، این غزل را در حق وی ساخت:
زاهد چه بـلای تو که ایـن رشته تسـبیح
از دسـت تو سوراخ به سـوراخ گریزد
خلق ار همه دنبال تو افتند عجب نیست
یک صید ندیدم که ز سلاخ گریزد
