کتاب آئین بزرگی دادبه ( ابن مقفع)، توسط ذبیح بهروز از عربی به پارسی سره برگردانه شده و نخستین نشر آن در سال ۱۳۱۵ بوده و در سال ۱۳۳۷ در چاپخانه بانک ملی ایران به چاپ چهارم رسیده است.
پاره‌ای از دیباچهٔ کتاب:
« دادبه گوید:
نیاکان ما در اندامی زیبا و دُروا (سالم)، منشی نیکو و والا داشتند، چون از ما نیرومندتر و دیر زیست‌تر بودند، کار و آزمایش جهان بهتر و بیشتر می‌کردند، پارسایان پیشین را پایهٔ دین و دانش از ما برتر و جهاندارانشان را مایهٔ کامرانی از ما فراهم‌تر بوده است.
هرگز دید و دانش خود از کس دریغ نمی‌داشتند، آنچه میدانستند و می‌یافتند مردم را می‌گفتند و می‌آموختند و هم می‌نگاشتند و آیندگان را می‌گذاشتند.
چه نامه‌های گرانبهائی که نوشتند، و بسا اندرزهای سودمندی که به یادگاران نهادند و رفتند و ما را از آزمایش دگر باره بی‌نیاز ساختند. چندان در این راه و روش کوشش داشتند که اگر کسی از ایشان چیزی در یافتی و یا به دری از دانش رسیدی و در بیابانی بودی از بیم آنکه مبادا از یاد رود و آیندگان از آن آگاه نگردند، در یافته بر سنگها نوشتی، و تخم دانش در ویرانه‌ها کشتی.
به راستی نیاکان را مهربان پدرانی توان گفت که هماره در بند و اندیشهٔ فرزندان باشند و مر روز سختی‌شان را اندوخته‌ای نهند و روند.
دانشمندان این زمان را درفش دانش و فرزانگی آن گه تابان گردد که به روش نیاکان راهی پویند، و زیباترین نوشته‌ای که سخنوران کنونی را پسند افتد، آن باشد که پاره‌ای از نامه‌های کهن خوانند، چه گویی با پیشینیان سخن می‌گویند و از آنان می‌شوند و از آن ره می‌روند.
و نیز چون ژرف می‌نگرم می‌بینم که نیاکان ما در آغاز کاری گام ننهادند که به انجامش نپرداختند و دری نکوبیدند که به کام خود نپیوستند.
