تحلیلی عارفانه از غزلیات حافظ
بررسی آثار حافظ در قالب غزلیات به خوبی نمایان‌گر روحیات و خلقیات ایشان است. غزلیات لسان‌الغیب، به گونه‌ای با قرآن و مفاهیم آن پیوند خورده که گاه برای درک ابیات، نیاز است سراغ تفاسیر قرآنی برویم و در آنان تأمل کنیم. وسعت معانی و مفاهیم در دیوان حافظ، علاقمندانش را با اقیانوسی از زیبایی‌ها مواجه می‌کند.
خواجه چنان از خاک تا افلاک را به تصویر می‌کشد و چنان با سوز و گداز به سوی محبوب (ذات حق تعالی) می‌شتابد که کمتر کسی به خود اجازه می‌دهد به عرفانش شک کند و او را عارف نخواند. نظری عمیق بر ابیات این معجزه‌ساز پارسی‌گو خود مُهر تأییدی است محکم بر این مدعا.
شمس‌الدین محمد حافظ شیرازی، شاعری است که از گذشته‌های دور، اشعارش گوش دوست‌دارانش را نوازش می‌داد و دل‌ها را آرامش می‌بخشید. در میان شاعران پارسی‌گوی، خواجه، از معدود کسانی است که مورد توجه خاص و عام قرار دارد.
برای چشیدن شیرینی دیوان او، نیازی نیست که حتماً استاد ادبیات باشید یا حافظ‌شناس؛ برای درک ابیاتش لزومی نیست به دایره‌المعارف‌ها و لغت‌نامه‌ها سرک بکشید، حتماً پدربزرگ‌ها و مادربزرگ‌ها را به خاطر دارید که اشعار حافظ را از حفظ می‌خواندند؛ با اینکه تحصیلات بسیار کمی داشتند و یا گاه بی‌سواد بودند.
به راستی راز جاودانگی حافظ در کجاست؟ چه چیزی در اشعارش وجود دارد که این‌گونه می‌تپد و هر قلب تپنده‌ای را به سوی خود جذب می‌کند؟ چه رمز و رازی در دیوان حافظ است که آن را به ده‌ها زبان ترجمه کرده‌اند و ادب‌دوستان سراسر جهان، طالب اشعار اویند؟ حافظ چه دارد که «گوته» آلمانی حتی این‌گونه شیفته او می‌شود و به خود می‌بالد که لقب «مریدی» حافظ را یدک بکشد.
