در سراسر زندگی ام فرانسه را به نحو خاصی در مخیله خویش مصور می ساختم. احساسات و عقل توامان موجد و الهام دهنده آن تصویر بود. بالطبع وجود عاطفی من فرانسه را چون شاهزاده خانم افسانه ها و یا مریمی که به دیوارها منقوش است، متصور می ساخت که دست تقدیر سرنوشت بزرگ و خارق العاده ای برای وی ذخیره کرده باشد. من بالغیره احساس می کنم که حضرت باریتعالی فرانسه را برای کامیابی های کامل و یا بدبختی هایی که عبرت ناظران باشد، آفریده است.
چنانچه معذالک در اعمال و حرکات وی (فرانسه) فتور و پستی مشهود افتد، آنرا امری غیر طبیعی و نامعقول تلقی می نماییم و به خطاهای فرانسویان حمل می کنیم نه به روح و نبوغ میهن. ولی در عین زمان به رهبری جنبه مثبت عقل خویش، بدین نکته مزعن شده ام که فرانسه فقط در صف مقدم می تواند فرانسه باشد و تنها به یاری اقدامات و ابتکارات وسیع و پردامنه می تواند آن مایه تفرقه و تلاشی را که ملت فرانسه در نهاد خویش نهفته دارد، جبران کند. و کشور ما (چنانکه هست) در میان دیگران (چنانکه هستند) باید طالب علو و سربلندی باشد و راست به پای خویش بایستد و الا خطر مرگ تهدیدش می کند. خلاصه به نظر من فرانسه بدون عزت نمی تواند فرانسه باشد...
شارل آندره ژوزف ماری دوگل ۱۸۹۰-۱۹۷۰؛ که به ژنرال دوگل معروف است، رئیس‌جمهور فرانسه بود. ژنرال دوگل افسر ارتش فرانسه بود. در جنگ اول جهانی شرکت داشت و در نبرد وردون زخمی شد . در جریان جنگ جهانی دوم فرمانده نیروهای فرانسه آزاد شد. پس از جنگ به مقام ریاست جمهوری فرانسه رسید.
در چند دوره که رئیس جمهور بود فرانسه توانست از یک کشور جنگ زده به یکی از کشورهای پیشرفته جهان تبدیل شود . پایه‌گذاری سیاست خارجی مستقل فرانسه بعد از جنگ دوم در برابر فشار آمریکا حاصل سرسختی او بود . جنگ الجزایر و استقلال آن کشور از فرانسه در دوران ریاست جمهوری دوگل رخ داد.
رویدادهای مه ۱۹۶۸ او را از ادامه ریاست جمهوری منصرف کرد و تا آخر عمر در دهکده «کولومبی له دوز اگلیز» به نوشتن خاطرات خود مشغول بود. برخلاف بسیاری از رهبران جهان، پس از مرگ او خانواده‌اش وضع مالی مناسبی نداشتند
