حسن دهلوی - سعدی هندوستان - از شاعران بزرگ پارسی‌گوی هندوستان در قرن هفتم و هشتم هجری و در علو مقام هم‌طراز امیرخسرو دهلوی و هم‌عصر و دوست و معاشر و مصاحب اوست و تخلص وی در اشعار حسن بوده است. در این دوره بود که بر اثر حمله مغول عده کثیری ار دانشمندان و عالمان دین و صوفیان و ادبیان و شاعران ایرانی‌نژاد به شمال هندوستان پناهنده شدند و در غالب شهرهای آباد آن نواحی سکونت گزیدند. در چنین دوره درخشانی از عهد استیلای ادب و فرهنگ ایرانی در هندوستان است که دو شاعر جلیل القدر مانند امیرحسن دهلوی و امیرخسرو دهلوی پرورش یافتند، دیرگاهی را با هم به دوستی و مصادقت گذراندند و هر دو آثار ارزنده‌ای از خود به یادگار گذاردند. آثار آشنایی حسن با صوفیان و گرایش به اعتقادات ایشان در غزل‌ها و مثنوی‌های او مشهود است. خدمات درباری حسن دهلوی مدتی پیش از آشنایی او با خسرو آغاز شد و پس از آشنایی دیرگاه با یکدیگر در خدمات درباری اشتراک داشتند. مجموع اشعار دیوان امیرحسن دهلوی متجاوز از نه هزار بیت و شامل قصاید، غزلیات، ترجیعات، ترکیبات، رباعیات و مثنوی است. مقدمه این دیوان به زبان اردو است و سپس به این ترتیب دیوان آمده است: غزلیات، رباعیات و متفرقات، قصاید و مثنویات.
