سرخ و سیاه ( دوره دو جلدی )

سرخ و سیاه شاید اولین کتابی است که شخصیتی از توده ی مردم را در یک چشم انداز پهناور تاریخی، همراه با کاووش عمیق روانی مطرح می کند...

«سرخ و سیاه» در سال ۱۸۳۰ میلادی و با عنوان اصلی «Le Rouge et le Noir» توسط استاندال نوشته شد. برخی از منتقدان امروزی این کتاب را «برترین رمان فرانسوی قرن ۱۹» می‌دانند. استاندال در این کتاب ماجرای جوان دهقان‌زاده‌ای را نقل می‌کند که از روی جاه‌طلبی دست به اقداماتی می‌زند ولی برای ارضای جاه‌طلبی خود میان کشیش شدن و یا نظامی‌گری مردد می‌ماند.

آنتوان برته ، پسر خانواده­ای پیشه­ور، بسیار زود به سبب تیزهوشی­اش در نظر کشیش خود ممتاز شمرده می­شود. کشیش او را وارد مدرسه علوم دینی ثبت نام می­کند، اما دیری نمی­گذرد که به علت ضعف مزاج از این مدرسه بیرون می­رود. آنوقت، معلم سرخانه بچه­های مردی به نام موسیو میشو می­شود و کمی پس از آن، با زن صاحبخانه روی هم می­ریزد و به اصطلاح فاسق او می­شود.

بار دیگر به مدرسه علوم دینی می­رود. اما اقامتش در این مدرسه، که اینبار مدرسه بزرگ علوم دینی گرنوبل است، مثل اقامتش در آن مدرسه نخست، به درازا نمی­کشد. آنگاه، برته شغل تازه­ای پیدا می­کند و معلم سرخانه موسیو دوکوردون می­شود.