سفرنامه مذکور در دو قسمت تدوین شده است؛ قسمت اول: ترکستان در 11 فصل و قسمت دوم: ایران در چهار فصل که البته از نظر حجم مطالب تقریبا برابرند.
نویسنده سفرنامه ترکستان و ایران مردی است سوییسی به نام هنری موزر که در ظاهر به تبعیت دولت روسیه درآمده است. وی در ملاقاتی که با ناصرالدین شاه داشته، می نویسد: «ناصرالدین شاه به زبان فرانسه ختم کلام فرموده و اسم مرا تکرار و اظهار تعجب فرمودند از اینکه من رعیت روس شده ام.»
موزر در سیاحتنامه خود، زمینه های مختلفی را بررسی کرده و از لابه لای سطور نوشته اش پیداست که او مردی زیرک، هوشیار، ریزبین و کنجکاو در مسایل گوناگون است. وی هم عاشق سیاحت است و هم دل بسته تجارت. در ترکستان و ایران اشیای گرانبهای بسیار، از قبیل فرش های قدیمی ترکستانی و ایرانی و انواع ظروف خریداری می کند و در تهران به دنبال اسلحه اصفهانی و شمشیرهای قدیمی خراسانی می گردد.
موزر از مرزهای شمال شرقی به ایران وارد شده. پس از ورود به بجنورد درباره این شهر چنین می نویسد: «مکان وسیع محکمی است. چند مسجد و ارکی دارد، که خراب و در مرکز قصبه روی تپه واقع شده است. خود شهر در وسط صفحه مرتفعی اتفاق افتاده که کوه اطراف آن را گرفته است. در این صفحه هرچه باغ و درخت ملاحظه می شود همگی از آن خان است که در خارج قلعه واقع و عمارات گنبددار در آنها بنا شده است و به شرف اعلیحضرت اقدس همایون ناصرالدین شاه احداث شده است و زمانی بوده است که از آنجا عبور فرموده، به مشهد مقدس تشریف می برده اند.
