زبان سِمنانی (به سمنانی: سِمَنی زِفون)، یکی از زبانهای ایرانی است. زبان سمنانی از شاخهٔ زبانهای ایرانی شمال غربی است و در عین حال زبان انتقالی میان زبانهای ایران مرکزی و گویشهای کاسپین به شمار میآید.گروه زبانهای کاسپین به دو گروه گیلکی و مازنی (طبری) تقسیم می شود و همچنین مشتمل است بر زبان تالشی که در غرب دریای کاسپین در هر دو سوی مرز ایران و جمهوری آذربایجان گویشور دارد و همچنین زبان تاتی که در نواحی جنوب و جنوب غربی قزوین و نواحیای از آذربایجان ایران و جمهوری آذربایجان و داغستان گویشور دارد ناصر خسرو میگوید که سمنانیها فارسی را با «لهجهٔ دیلمی» تلفظ میکنند. به اعتقاد گیتی شکری و بهروز محمودی بختیاری، زبان سمنانی با زبان تاتی و زبان تالشی پیوند دارد.
این زبان با وجود برخی واژههای متداول در خانوادهٔ زبانهای ایرانی، خود زبانی مستقل و کموبیش خودکفا میباشد. در گروهبندی زبانهای ایرانی نو، زبان سمنانی متعلق به گروه زبانهای مرکزی ایران است.[۶] این زبان دارای لهجههای گوناگونی است که هیچکدام کار یک لهجه را یکسره تمام نکردهاند.
آرتور کریستنسن که در حدود سال ۱۹۱۴ دربارهٔ این زبان پژوهش نموده، میگوید:
زبان سمنانی به قدری با سایر لهجههای ایرانی نظیر مازندرانی و گیلکی و غیره اختلاف دارد که خود ایرانیها میگویند، بدون اینکه این زبانها را فرا گرفته باشیم، درک میکنیم ولی زمانیکه دو سمنانی با هم صحبت میکنند، هرگز زبان آنها را نمیفهمیم.
سمنانی زبانی انعطافناپذیر است. واژههای بیگانه را به سختی میپذیرد و حتی به نظر میرسد که تا حدود یکی دو سال گذشته در مقابل ورود واژههای فارسی نیز مقاومت به خرج داده باشد. همچنین خاصیت ترکیبپذیری و ساخت واژههای نو در این زبان در مقایسه با فارسی بسیار ضعیف است.