در سرزمین پهناور ایران، بیش از صد گویش شناسایی شده است. این گویش یا زبان‌ها که سابقه‌ای کهن دارند و می‌توان آنها را از زمان هخامنشیان دانست، هنوز زبان گفتگوی مردم اند که در هر شهر و روستایی و دیاری به نام آن شهر یا روستا نام گرفته است. اشتراک قواعد دستوری و واژه‌های مشترک و یا خویشاوند و چگونگی ارتباط موسیقایی واژه‌ها و آواهای آنها نشانه‌ای از وحدت فرهنگی و بنیانی آنهاست. این گویش‌ها و زبان‌ها، منابع بسیار ارزنده‌ای برای غنی کردن زبان فارسی می‌باشند.
زبان لری، زبان ساکنان بخش وسیعی از ایران است که در نقشهٔ جغرافیای فرهنگی مشخص شده است. لری اگر زبان محسوب شود، خود دارای لهجه‌هایی نیز هست. زبان ساکنان لرستان فیلی یا لر کوچک و بختیاری یا لر بزرگ و کهگیلویه و بویراحمدی و بخش‌هایی از استان‌های خوزستان، بوشهر، فارس و اصفهان لری است.
در بخش آغازین كتاب نكاتی دربارهٔ ویژگی‌های دستوری زبان لری ذكر می‌گردد، سپس اشعاری چند به زبان لری با معانی واژگان در زیرنویس فراهم می‌آید و سرانجام در بخش اصلی كتاب فرهنگ واژگان لری به ترتیب حروف الفبا، همراه با آوانگاری، درج گردیده است.
