هنریک آدام الکساندر پیوس سینکیه‌ویچ (به لهستانی: Henryk Adam Aleksander Pius Sienkiewicz) (زادهٔ ۵ مه ۱۸۴۶ – درگذشته ۱۶ نوامبر ۱۹۱۶)، روزنامه‌نگار و رمان‌نویس لهستانیِ برندهٔ جایزهٔ ادبی نوبل است. بنیاد نوبل علت اعطای جایزهٔ نوبل در ادبیات به وی را، «خدمت و شایستگی برجستهٔ وی به عنوان یک نویسندهٔ حماسی» اعلام کرده‌است.
آثار
کجا میروی؟ رمانی تاریخی از نویسنده لهستانی، هنریک سینکیویچ است که به خاطر آن در سال ۱۹۰۵ موفق به دریافت جایزه نوبل ادبیات شد. موسسه نوبل از سینکیویچ به عنوان یک نویسنده حماسی یاد می‌کند و خواننده با مطالعه این رمان متوجه موضوع می‌شود. داستان کتاب علاوه بر اینکه زمینه‌ای تاریخی دارد روایتگر یک عشق پرشور و جذاب است که شخصیت‌های آن برخلاف دیگر شخصیت‌های تاریخی، خیالی هستند.
هنریک سینکیویچ در سال ۱۸۴۰ در لهستان به دنیا آمد. در دانشگاه ورشو ادبیات و تاریخ آموخت و در ۲۶ سالگی نخستین کتابش را نوشت. به جاهای مختلفی در اروپا، آفریقا و آمریکا سفر کرد و در بازگشت از آمریکا کتابی تحت عنوان «تصویری از آمریکا» نوشت که او را به شهرت رساند. سرانجام سینکیویچ شاهکار خود یعنی رمان کجا میروی؟ را خلق کرد و در ۵۹ سالگی توانست جایزه نوبل ادبیات را از آن خود کند.
شخصیت مرکزی کتاب حاضر کلادیوس سزار دروسوس گرمانیکوس معروف به «نرون» است که سینکیویچ پس از سال‌ها تحقیق و پژوهش درباره اتفاقات تاریخی بخشی از زندگی او را روایت می‌کند. بخشی که باعث شده است نرون به نماد جنون و بی‌رحمی در غرب تبدیل شود. به گفته تاریخ‌نویسان نرون یکی از بی‌رحم‌ترین و ستمکارترین مردان روزگار است. گفته می‌شود در طول ۱۴ سال فرمانروایی او، روزی نبود که خون بی‌گناهی به خاک ریخته نشود.
در قسمتی از متن پشت جلد کتاب، بخشی از متن کتاب که آتش‌سوزی روم (در ادامه در این مورد بیشتر خواهیم گفت) را نشان می‌دهد آمده است:
رم، پایتخت زیبای امپراتوری باختر و باعظمت‌ترین شهر آن روزگار، با شدت هرچه بیشتر می‌سوخت و هیچ قدرتی در سراسر عالم قادر نبود خشم آن شعله‌های دیوانه را فرونشاند. در میان آن شراره‌های گذازنده، کاخ‌های مجلل، باغ‌های زیبا، ویلاهای باشکوه، قصور برافراشته، معابد معظم و خانه‌های کوچک و بزرگ همه می‌سوختند. این‌ها هستی صدها هزار مردم شوریده‌بخت آن دیار بودند که به دست امپراتوری جبار و دیوانه به ورطه‌ی نیستی می‌گراییدند. در اطراف شهر، از فواصل دوردست، اکثر مالکین بخت‌برگشته‌ی آن‌ها ایستاده بودند و این صحنه‌ی هراس‌انگیز را می‌نگریستند.
