بتول ادیب سلطانی متخلص به صبور در ۳۰ اذرماه ۱۲۷۵ دیده به جهان گشود و به سبب عشق به فرا گیری در یکی از مدارس نوبنیاد دخترانه به نام=ام المدارس = اموزش خود را اغاز کرد اما به سبب جو مرد سالارانهی زمان بزودی به خانه باز گشت تا از خرمن دانش پدر بزرگ و پدرش خوشه چینی کند او که دو شیزه ای پر شور وشر وپویا بود از اغاز جوانی سرودن شعر را در پیش گرفت و از انجا که در خانواده ای دانش پژوه زاده شده بود به اسانی به راه پیشرفت افتاد و در کنار سرایش شعر با موسیقی سنتی و کار برد های ان نیز بخوبی اشنا یی یافت.
ازبخت خوش ازدواج او نیز پیوندی نیکبختانه بودو شویش سید زین العابدین ادیب سلطانی که ادیب و سخن شناس بود بزودی بگونه اییکی از مشو قانش در امد اگرچه در نیمه راه زندگی همسر فرهنگ دوستش رااز دست داد اما خا طرات او را تا انتهای راه به فراموشی نسپرد بتول ادیب سلطانی ازشاعران کهن سرای پارسی زبانی است که به شاعران کهن ارادت ویژه ای داشت وهمانند انان بار تفکراتش پیوسته رگه هایی از عرفان بود ازاین با بانوی با فرهنگ دو دیوان شعر در فاصله هایی دور از هم به نام های -یک شب در دهکده-۱۳۴۲و اشعار صبور ۱۳۵۲ به چاپ رسیده است او در بیستو دوم اردیبهشت ۱۳۷۲ چشم از جهان فرو بست .
گشت زمستان تمام آمد نوروز ما
شب سیه شد نهان گشت عیان روز ما
سپاهیان بها به فتح و فیروز ما
روی بهامون نمود بت دل افروز ما
