میرآقا کبریایی متخلص به «مفتون همدانی» در اردیبهشت سال ۱۲۶۸ در همدان متولد شد. او از محضر شاعران توانا و استادان همدانی همچون «میرزاعلی مظهر همدانی»، «پروین» و «غبار همدانی» بهره برد. مفتون در کنار سرودن شعر به ورزش باستانی و پهلوانی هم می‌پرداخت. وی در «انجمن ادبی همدان» هم فعالیت می‌کرد. او در ۱۰مهرماه ۱۳۳۴ وفات یافت و بنا بر آرزوی قلبی و وصیت خود در کنار آرامگاه باباطاهر به خاک سپرده شد. دیوان وی به نام «دیوان مفتون» با مقدمه سعید نفیسی به چاپ رسیده است.
میرآقا کبریایی متخلص به «مفتون همدانی» در اردیبهشت سال ۱۲۶۸ در همدان متولد شد. او از محضر شاعران توانا و استادان همدانی همچون «میرزاعلی مظهر همدانی»، «پروین» و «غبار همدانی» بهره برد. مفتون در کنار سرودن شعر به ورزش باستانی و پهلوانی هم می‌پرداخت. وی در «انجمن ادبی همدان» هم فعالیت می‌کرد. او در ۱۰مهرماه ۱۳۳۴ وفات یافت و بنا بر آرزوی قلبی و وصیت خود در کنار آرامگاه باباطاهر به خاک سپرده شد. دیوان وی به نام «دیوان مفتون» با مقدمه سعید نفیسی به چاپ رسیده است.
باده حب علی در ساغــر مینـــای ماست بقعه بابا قلنـــدر منزل و مـــاوای مـــاست
در جوار تربت بابا مـــقام ماســت چون ما چو طفلانیــم و ایــنجا خانه بابای ماست
این مکان لامکان سیری که ما بگزیده ایم منزل ما ، محفل ما ، باغ ما ، صحرای ماست
مفتون همدانی یا سید میرآقا از شاعران قرن چهاردهم است. وی متولد ۱۲۶۸ هجری شمسی در همدان و متوفی به سال ۱۳۳۰ هجری شمسی است. سیدمیرآقا در سرودن شعر از سرآمدان معاصر بود و تخلص خود را مفتون انتخاب کرد. از دیوانی حجیم به نام دیوان مفتون به یادگار مانده است که استاد سعید نفیسی مقدمه‌ای بر آن نوشته است.
عشق سرشار و علاقه مفرط وی به ورزش باستانی و جسم نیرومند و پرتحرک او باعث شد که در عنفوان جوانی در ردیف پهلوانان نامی این رشته قرار گیرد. مفتون شیفته ورزش بود و ورزشکاران بسیار را تربیت کرد. او طبع شعر خود را در این زمینه نیز آزموده است و شاید تنها شاعری است که در اشعارش فنون و اصطلاحات ورزش باستانی و کشتی را که بالغ بر شصت فن است نام برده و در ترجیح‌بندی بالغ بر ۲۶ بند گنجانده است. دیوانش به همت فرزندش سید رضا مفتون «پیمان» چاپ شده است.
فتون همدانی از عاشقان مولای متقیان و از ارادتمندان ادبا و شعرای زمان خود و همدان بوده است مورخان نوشته اند که اغلب شب های جمعه تا پاسی از شب در مقبره پیر سوخته دل و شاعر آزاده و قلندر دلداده به عشق و عرفان یعنی باباطاهر عریان که از بزرگترین ترانه سریان ایران است بسر می برده و در توصیف حال خود و ارادت به باباطاهر نوشته است .ایدل ز ورزشی که بود رست باستــان سر وامزن که باب دل و جان ماسـت آن
روراست گویمت طلبی گر ره صـــلاح ایــــن راه را بـــرو که بود را راستــان
بشنو ز من که ورزش پـر ارزش قدیـم خود دفع لرزش است که آرم به داستـان
کاری که پوریـــای ولی پیـــر آن بود ایــن شعر را بخوان و بنه سر به آستان
کای لنگر زمین و زمان جان هر احـد دست من است و دامن تو یا علی مدد
اول به زورخانه چو رفتی زمین ببــوس آری زمین بنام جهــان آفــرین ببـــوس
از پهلوان و مرشد و از پیش کسوتـــان سر نه بر آستــان و پس آستـان ببــوس
خواهی که نور چشم شوی پیش این آن پیشــانی و جبیـن و رخ آن و این ببـوس
دست خدای را به حقیقت به دست گــیر این شعر بخـوان و زمین را چنین ببـوس
کای لنگر زمین و زمان جان هر احـد دست من است و دامن تو یا علی مدد
ایـن کــار رستــم زال اســت ای پسـر نــه کــار بچه بازی و حال است ای پسر
اینـــکار کار شیر و پلنگ است و ببرهاست می کار روبه است و شغال است ای پسر
مردانه رو اگر پـــی این کــار میــروی بی پیــرو اوســتا محال است ای پـــسر
این شعر را ز صدق بــبانگ بلند خوان جز این تمام خواب و خیال است ای پسر
