کتابی است درباره شیوه تحریر الفاظ و علامتهای وضع شده زبان فارسی گویشهای تاتی ، از گویشهای مرکزی ایران که به دستة شمال غربی زبانهای ایرانی (شاخه ای از زبانهای هند و اروپایی ) تعلق دارند. گویش تاتی که از یک سو با سمنانی و از سوی دیگر با تالشی پیوند دارد، از گویشهای قومی زبانهای ایرانی در ناحیه هایی است که معمولاً زبان بومی آنها ترکی است . گویش تاتی به طور کامل بررسی نشده است .
نواحی مهمی که این گویش در آنها رایج است به این قرار است :
1) جنوب غربی قزوین ، از تاکستان تا اِشتهارد
2) خوئین در شصت کیلومتری جنوب غربی زنجان و تعدادی روستاهای کوچک در اطراف خوئین
3) خلخال و طارم
4) هرزند و دیزمار
5) شرق و شمال شرقی قزوین در کوهپایة رودبار و الموت
6) در نقاطی از قفقاز در جمهوری آذربایجان و داغستان
7) برخی از یهودیان کوهستانی که خود را داغ ـ جَفود می نامند .
تات زبانان قفقاز در سال های اخیر تحقیقات زیادی دربارة زبان خود انجام داده اند. ایشان مانند بیشتر تات زبانان ایرانی به ترکی نیز صحبت می کنند.
