ارزش و اعتبار این دیوان علاوه بر چاپ سنگی بودن و اینکه در 125 سال قبل سال 1312 هجری قمری در هندوستان به چاپ رسیده بخاطر خط خظاط شهر قرن دوازدهم استاد پناه وصال شیرازی می باشد
