شکرپاره ی اصفهانی وتنگ نمگ آنچنانی در سال 1301خانهای قدیمی دراصفهان بدنیا آمد .در شش سالگی پدر را از دست داد . سالها در کارخانه زاینده رود کار کزد .ودر همین حال به بیسوادان نیز سواد می آموخت . پس ا ز آن در مدرسه فروغ اصفهان معلم شد و25 سال به امر آموزش در مدرسه فروغ وبهشت کودک پرداخت . ااستاد جمال زاده در باره او می گوید: مجموعه اشعار جمشیدی یعنی برهنه خوشحال ولبخند رایحه عطر ولطف اصفهان راداشت . ومایه نهایت مسرت خاطر من اصفهانی دور افتاده گردید استاد جمشیدی که می دانست شاد کردن دل مردم وبندگان خدا چه قدر کار سترگ وعظیمی است . نیت کرده بود که جز برای این کار شعر نسراید .کتاب شعر برهنه خوشحال را در سال 1343 وکتاب لبخند را در سال 1347 و شلوغ وپلوغ را در سال 1373سرود وبه رشته تحریر در آورد . استاد جمشیدی پس از عمری خنداندن مردم ،نقش لبخند خود را در دوازدهم اردیبهشت 1382به قطعه نام اوران باغ رضوان اصفهان بخشید . روحش خندان نِزیکی عِیدس و مَش ممدلی پِریشونِس یه چشمی اون پری اشگِس یکیش پر اِز خونِس از اینکه شش تا بِچه ، پشتی هم زنش زایِدس بیچاره بد جوری اِز کاری خود پِشیمونِس اِز این گرونی و این کم حقوقی ، حق با اونِس اِگِر سرِش هَمِش اِز غصه ، تو گِریبونِس تو این جهان و تو این روزگار وانفسا بِه مِثلی بنده و مش ممدلی فراوونس میدونی علتی فقر و گرونی اِز چی چی یِس اِز اونکه محتکرس ، آ ، شاگِردی شیطونس با ریش مشگی و انگشترِی عقیق و قُبا میاد تو بازار و تو بخیالِد مسلمونِس به ظاهرش که نیگا میکونی میگوی تو دِلِد اِگِر تو دنیا یه مردی حَسابی یِس اونِس آدِم میاد تا بفهمِد کودوم خُبِس کی بدِس غوروبی عمرِس و این شعله رو به پایونِس کِسی که گول میزِنِد این و اونا جمشیدی به مثلی مارِس و بد جوری آفِتی جونِس
از این دیار که نامی خوشش صفاهونس سلامی ساده به هر کس که اهلی ایرونس
بیا به اینجا و از دور نیگا بوکون و بی بین که اینجا سر تا سرش ، از خوبی گلستونس
تو اینجا هر چی بخوای ، ساختمونی دیدنی یس همین نه نوم و نشونش ، مناری جنبونس
همین نه مسجدی شیخس ، پسندی اهلی دلس آدو تو هر جا می رد ، والله مات و حیرونس
بیا لبی پلی خواجوش ، بی بین چیطوری آباش به مثلی مرواری ، از رو سنگا غلطونس
تو کوچه باغا ، لبی رودخونه ، تو دامنی کو تو هر جا پا می ذاری ، خوشدلی غزل خونس
پر از قلمزن و نقاشی ماهرس اینجا نی می دونی چقذر هر ورش سخندونس
اگر تو انجمنی شعراش بیای بیشینی می گوی که انجمنس اینجا یا نمکدونس
ز کاری کارگرش آ ، ز رنجی دهقونش تو سفره مون رفقا ، نونی داغ و بریونس
گزی که اینجا دارد ، منحصر به فردس و بس بخور که قوتی قلبس ، آ ، بابی دندونس
خلاصه ضمنی خداحافظی و عرض ادب بوگم که چشمه ی ذوق و هنر ، صفاهونس
اینم شعر شلوق وپلوق از اکبر جمشیدی
.
دیشب زتهرون اومدم
خسته و نالون اومدمهر چی بوگوی پكر بودم
پشیمون از سفر بودماز سر گرفته تا به پام
خوردوخمیر شد همه جامیه هفته پیش با دلخوشیگفتم به خود كه چكشی
یه سری به تهرون می زنمخب همه جاشا می بینیم
سیروسیاحت می كونمآ ، استراحت می كونم
دلم یه قدری وا میشهاز رنجی كار رها می شه
از رفقایی تهرونیاز خویشا قوما جون جونی
یه دیدنی بجا كونمحاجتی دل روا كونم **************
خدایی یكتا می دونه كه پاك شدم من دیوونه
یه حاجتم روا نشدیه دردی من دوا نشد
یه تهرونی شولوغی بودشهر شولوغ پولوغی بود
هرجا كه آدم پا میذاشتفقط یه زرق وبرقی داشت
اسبابی گول بود همه جاشوه ، تله پول بود همه جاش
خیابوناش غلغله بود كوچاش پر از ولوله بود
آدم تواونجا ، لول میزدماشین و سه چرخه وول میزد
ازون همه ماشین چه سودیه تاكسی خالی نبود
صفی اتوبوس سواراشون از اینجا بود تا جوشقون
هر كی روان تو صف می شد وقتی خوشش ، تلف می شد
یه اتوبوس كه می رسید صد تا آدم توش می تپید
اون ماشینای پر زدودجونا را به لب رسونده بود
یه روز تو یه خیابوناشروان بودم ، یواش یواش
یه جیب بری جیبمو بریدجیبم برید و ورمالید(*)
یكباره اونجا لات شدم بی پول و سور و سات شدم
ساعتی نازنینموقشنگ و پر نگینمو
فروختم و با چن تومنخودما رسوندم به وطن
وقتی به منزل رسیدماین سخن از دل شنیدم
قربونی اصفهونمونشهر پرآب و نونمون
زندگی توش چه آسونهراحتی جونی انسونه
هر كی تواون مكون دارههر چی بخواد تو اون داره
این شهر ، شهری زندگیجون میده بهری زندگی
خنده بکن از ته دل قاه قاه
خواهی اگر قلب تو روشن شود پیش تو عالم همه گلشن شود
درگذر از غصه و از اشک و آه خنده بکن از ته دل قاه قاه
خنده به قلب تو صفا می دهد خنده به چشم تو حیا می دهد
خنده به روی تو دهد آب و رنگ می شوی اندر بر مردم قشنگ
خنده به هر لب که عیان می شود گر که بود پیر جوان می شود
خنده کند دور زتن درد را خنده کند سرخ ،رخ زرد را
فایده خنده بود بی شمار زان بشوی شاد در این روزگار
ترک غم رفته و آینده کن خنده کن و خنده کن و خنده کن
شعر ازاکبر جمشیدی اصفهانی
اگر که زحمتدون من دادم ، ببخشیندم همیشه بخشش و کاری خوب از بزرگونس
کلومی ساده و بی شیله پیله ، جمشیدی پسندی مردومی پر شور و حالی ایرونس
