جعفر بن محمد بن حسن يزدى، مشهور به جعفرى از دانشمندان قرن نهم هجرى و از سادات حسین شهر يزد و صاحب منصب در دستگاه ديوانى آن كه شعر مى‌سرود و جعفرى تخلص مى‌كرد.
ولادت و وفات
از تاريخ دقيق تولد مؤلف اطلاعى در دست نيست؛ به استناد شعرى كه وى در 809ق. در وصف باغ اميرشاهى سروده و نيز مقدمه تاريخ جديد يزد (تأليف پس از 862ق.) - كه مؤلف در آن به گونه‌اى از جعفرى ياد كرده كه به نظر مى‌رسد او در آن زمان درگذشته بوده است- مى‌توان گفت كه جعفرى در نيمه دوم قرن هشتم به دنيا آمده است. وى با تخلص «جعفرى» شعر مى‌سروده است و اين نام احتمالاً نشانه علاقه او، به امامزاده ابوجعفر محمد بن عبيداللّه (متوفى 424ق.) بوده است.
آثار
از جعفرى علاوه بر تاریخ یزد، دو اثر ديگر به نام‌هاى تاريخ كبير و تاريخ جعفرى يا تاريخ واسط موجود است.
