عصمةالله بخارایی معروف به عصمت بخاری (زاده بخارا - درگذشته ۸۴۰ (قمری)) شاعر ایرانی در عهد تیموری بود.
خواجه فخرالدین عصمت‌الله بن خواجه مسعود عصمت بخاری
تخلص: عصمت
از دانشمندان و شاعران اوایل عهد تیموری است. نسب وی به جعفربن ابی طالب می‌رسید و اجداد او در بخارا شهرت و حرمت داشتند و مورد توجه ملوک آن دیار بودند. تحصیلات علمی خود را در بخارا به پایان رسانید و در بیشتر علوم عصر خود سرآمد بود. در مجلس درس وی خواص و طالبان علم حضور داشتند مثل: سراج‌الدین بساطی سمرقندی، خیالی بخاری، خواجه رستم خوریانی و طاهر ابیوردی. از آثار وی: «دیوان» شعر.
وی در نظم اشعار پیرو امیرخسرو دهلوی بود و مضامین و معانی او را عیناً در اشعار خود نقل می‌کرد.
تاریخ وفاتش را ۸۲۹ قمری نوشته‌اند که اشتباه است.
| ای روضه‌ای که دهرز بویت معطر است |
|
آبت ز کوثر و گلت از مشک و عنبرست |
| در طینت تو چشمهٔ خورشید مضمرست |
|
بوی تو چون نسیم جنان روح پرورست |
| خاکی و نه فلک بوجودت منورست |
|
تا در تو نور دیدهٔ زهر او حیدرست |
| خورشید کو یگانه رو هفت کشورست |
|
بهر شرف زخاک نشینان این درست |
| ای کشور فلک شرف کعبه احترام |
|
دارالسلام گفته جناب تراسلام |
| بر آستان روضهٔ تو مهر و مه غلام |
|
در گنبد مرصع توهر صباح و شام |
| از قرص آفتاب و زجرم مه تمام |
|
تصویر می‌کند بسر تبربت امام |
