در مذهب عشق، خودپرستی کفر است
اندیشه زهر بلند و پستی، کفر است
با هستی دوست، نیست می‌باید بود
اینجا، سخن ای دوست زهستی، کفر است
***
گر مرد زسختی نگریزد، مرد است
در پیش کس آبرو نریزد، مرد است
مردی نَبُوَد ستیزه‌کردن با خصم
با نفس اگر کسی ستیزد، مرد است
محمد تجربه کار متخلص به همایون از غزلسرایان مکتب عراقی است که به شیوه حافظ متمایل می باشد غزلهای او جانمایه عرفانی – اخلاقی دارند او سالها ی جوانی و شکل گیری فکر یش را در همگامی با مولانا فواد کرمانی گذرانید و هنوز سومین دهه عمرش به پایان نرسیده بود که به عنوان غزلسرایی توانا از دیار خواجو و به عنوان خواجوی دوم مطرح شد . وی پس از تحصیلات مقدماتی ، چندین سال به فن نقاشی اشتغال ورزید و در هنگام فراغت به آموختن مقدمات ادبی می پرداخت. او در ۱۳۱۴ش به خدمت دارایی کرمان درآمد. وی در شعر به جنبه های اجتماعی و مردمی بیشتر توجه داشت.
نکته‌ای که شاید کمتر مورد توجه قرار گرفته باشد، پافشاری همایون، در پیروی از راه و شیوه بزرگ پرچمدار پارسیگوی، حکیم ابوالقاسم فردوسی است. همایون نیز کوشیده است تا میهن‌خواهی و دلبستگی به زبان پارسی را در شعرهایش نشان دهد، آن‌گونه که در برخی ابیات او حتی یک واژه عربی یافت نمی‌شود.
من به گیسوی تو گرفتارم
دیگر از هر چه هست آزادم
بی گلندام سرو بالا نیست
شادمانی ز سرو و شمشادم
چون برآیم زخواب خوش ناکام
می رود تا سپهر فریادم
***
جز چهره و زلف تو مرا روز و شبی نیست
گر روز و شبی نیست جز اینم عجبی نیست
در آتش حسرت دل سودا زده ی من
دور از تو شبی نیست که در تاب و تبی نیست
از شاخ محبت به جز از غصه نچیدم
این نخل شگفتا که جز اینش رطبی نیست
گل رفت ولی سرزنش خار به جا ماند
گر بلبل شوریده بنالد عجبی نیست
آواز خوش نی ز دل سوخته آید
تنها به دهانی و گلویی و لبی نیست
سرمایه ی مردانگی و فر بزرگی
در فضل و هنر هست و به اصل و نسبی نیست
این دود و دم و آه شرر بار همایون
بی آتش سوزان دل ملتهبی نیست
