زبان اشک - تقدیمی دارد

مجموعه شعر

مصطفی سرخوش در آلمان کشاورزی خوانده بود و آنقدر به فارسی عشق می‌ورزید و آن را خوب می‌دانست که برای تدریس فارسی در دبیرستان البرز استخدام شد. از وی به عنوان یک ملی‌‌‌گرا و پان‌ایرانیست نام برده می‌شود که درباره‌ی ایران کهن دیدگاهی کاملاً آرمانی داشت.

همه شعرهای او از نوع مثنوی شاهنامه فردوسی بود و بیشتر آنها آکنده از تحسین احساساتی نسبت به ایران پیش از اسلام و مابقی اشعار به نقد شدید از ایران معاصر می‌پرداخت. سرخوش نیز همانند عارف و عشقی، شاعران ملی‌گرای پرشورِ اوایل سده‌ی بیستم، دوران کهن را می‌ستود و ایران معاصر را به دیده‌ی تحقیر می‌نگریست و همانند آن دو و دیگر همفکران‌شان از عرب‌ها بیزار بود و فکر می‌کرد اگر به خاطر سلطه‌ی اعراب در قرن هفتم میلادی نبود ایران کشوری بسیار پیشرفته می‌شد. 

ز تو خواهم ای پر گهر پور من!
که چون بگذری بر سر گور من

مبادا که آندم جوانی کنی
سر خاک من نوحه خوانی کنی

مبادا ز غم ، چهره در هم کنی
سرای مرا ، خانه ی غم کنی

مبادا ز نابخردی ، دم زنی
ز کار جهان ، خانه بر هم زنی

زبان برگشایی به نفرین و بد
کنی آنچه دیوانگان را ، سزد

نخواهم به مرگم شوی اشکریز
که مرگ است فرجام کار تو نیز

نمرد آن که هرگز به گیتی کجاست؟
که خاکش خورد آنچه از خاک خاست

به کندی گراید شتاب تو نیز
به زردی رسد ، آفتاب تو نیز

رهایی نیابی ، ز چنگ زمان
گر از سایه ، پل سازی و نردبان

نخواهم بدین گفته دل خوش کنی
که مرگ پدر را ، فرامش کنی

ز تو آنچه خواهم خردپیشگی‌ ست
گریز از کمند بد اندیشگی ست 

جهان را به چشم خرد دیدن است
به شاهین اندیشه سنجیدن است

ز تو آنچه خواهم ، مدارا بوَد
دل مرد دانا ، شکیبا بوَد

سخن گفتن از من شنیدن ز تو
ز من رفتن و ، آرمیدن ز تو

ازین سوگواری و نفرین و آه
نه خورشید گیرد نه تابنده ماه

جهان کیست تا مهر و کین آورد؟
یکی را کشد ، تا یکی پرورد

چه دانند کوه و بیابان و دشت
یکی زاده شد یا یکی درگذشت؟

گر از دیده سازی تو دریای خون
سر از خاک ، هرگز نیارم برون

که جز مشت خاکی کنون نیستم
گذشت آن زمانی که می زیستم